Lotje

Zoals jullie misschien zien, staat er een naam als titel (duh...) en dat is de naam van mijn nieuwe caviaatje. Allemaal heel erg bedankt voor de reacties (enkele zijn ook serieus in overweging genomen, bijvoorbeeld die van mijn nichtjes Maaike en Julia), blijkt toch maar weer dat jullie heus wel aan ons denken!! Ik ben door de namen van Maaike en Julia (Saartje en Liesje) een beetje in die richting gaan denken, en zodoende kwam Lotje naar voren. Jacomijn is inmiddels ingelicht en hoeft haar nu tenminste geen dinges meer te noemen.
Eindelijk is er wat gebeurd op Aruba: mijn telefoon is gejat! Vorige week (nadat ik heel leuk een berichtje op de site had gezet) heb ik mijn telefoon naast de computer laten liggen. Kwam ik vijf minuten later achter, toen ik gelukkig nog wel bij Amici was. Gelijk teruggegaan natuurlijk. Telefoon weg! Balen!!! Gelukkig hangen hier beveiligingscamera's en zouden ze de video van die middag bekijken. 's Avonds moest ik bellen om te horen wie zo lief was geweest mijn telefoon mee te nemen. Hier zijn namelijk allemaal trouwe klanten die geregeld het internet opgaan. Helemaal ontredderd ging ik naar huis; mijn trouwe telefoontje weg!! Geloof mij, dan schrik je hoor! Het opvallende was dat ie ook uitstond toen ik eenmaal opmerkte dat ie wegwas! En dat was dus een minuut of vijf erna.
Werd Bart, toen we weer bij het appartement waren, opgebeld door een collega dat mijn telefoon waarschijnlijk terecht was. Blij blij! Gelijk teruggegaan natuurlijk! Had een klein jongetje hem gevonden en meegenomen. Zijn moeder heeft hem bijna gelijk daarna teruggebracht, met een enorm schuldgevoel, omdat haar zoontje "dingen meenam van andere mensen". Ik was natuurlijk allang blij! Die vrouw heb ik verder niet gesproken, maar wel doorgegeven bij het internetcafe, dat als ze weer komt, ze haar even naar Amici moeten sturen. Ga ik haar even bedanken met een ijscoupe.
Verder zijn we zondagmiddag met Marja (overbuurmeisje) en Rita en Bianca (buren) naar een soort sprookjespark geweest. In een boekje uit 2002 stond een heel leuk verhaaltje erover, ook onder andere dat ze er zestig kooien/hokken hadden met allemaal verschillende diersoorten. Entree f10,-.
Wij erheen natuurlijk! Eerst konden we het niet vinden, ondanks het feit dat "de mooie, grote, rood-witte paddestoelen vanaf de weg al zichtbaar waren", maar na even gebeld te hebben met de dierenwinkel die erbij zit, vonden we het. Bleek het sprookjespark met alle leuke dieren dicht te zijn tot juni! Toen zijn we maar even rond gaan kijken bij de dierenwinkel. En die was zoooo vies! Overal zaten dieren in veel te kleine hokken met tralies onder hun poten, vissen in veel te kleine aquaria, met heel weinig water zonder zuurstoftankje (wat volgens mij toch wel nodig is in dit weer!), en kuikentjes op elkaar gestapeld in boxen. We zijn een rondje gaan lopen, tot we een nest met heel erg kleine katjes tegenkwamen. Een week of vier oud nog maar, dus veel te jong om bij de moeder weg te mogen, met allemaal schimmel op hun rug. Na verloop van tijd zijn we maar weggegaan. Marja en ik trouwens allebei met flink wat vlooienbeten op onze benen. Liepen we richting de auto's, zag Bart ineens de mooie rood-witte paddestoelen staan. Wij waren natuurlijk veel te nieuwsgierig, en zijn erheen gelopen. Kwamen we dus in dat sprookjespark uit. Helemaal vervallen en dichtgegroeid. Alles was verroest of in elkaar gevallen. Als dat in juni weer open moet... We zijn een beetje rond gaan lopen, op zoek naar de 16 apensoorten die in het boekje stonden, en de ocelot, die zo mooi werd aangekondigd. Na even zoeken vonden we 1 doodsbang aapje in een veel te klein hok. En later het hok van de ocelot, waar het hek van openstond... Gelukkig wisten (en weten) we allemaal niet wat een ocelot is, anders waren we denk ik weggegaan. Na verder rond te lopen, hebben we Sneeuwwitje in haar kist zien liggen, met twee tuinkabouters ervoor, en hebben we 'The Singing Family' gezien, twee poppen die een beetje viool spelen. We hadden echter wel erg veel geluid gemaakt, en toen werden we gesnapt door een verzorgster, die echter alleen maar Spaans kon. Schoot dus ook niet echt op. Ze praatte even in een walkietalkie met een man die niet al te vriendelijk klonk en na verloop van tijd wenkte ze ons mee te gaan. Wij al een beetje huiverig voor wat er ging komen (we wisten natuurlijk dondersgoed dat we er niet hoorden te komen) en inderdaad, die vrouw van de dierenwinkel stond ons boos op te wachten. Na meerdere keren onze excuses te hebben aangeboden, liet ze ons gaan, maar toen moesten we nog door de dierenwinkel, langs de man die niet al te vrolijk klonk door de walkietalkie. Die was ook wel erg boos, en schold ons uit voor vieze mensen (waren we natuurlijk ook wel na een bezoek aan zijn dierenwinkel, maar hij bedoelde het denk ik anders). Na nogmaals sorry te hebben gezegd, zijn we weggegaan. Al met al was het toch wel een speciale ervaring om te zien hoe zoiets moois, zo vervallen kan raken.
Zo heb je dat hier ook met een hele plaats, Seroe Colorado, waar ik met mijn ouders doorheen ben gereden. Iets wat eerst een eliteplaats is geweest, is gewoon helemaal in verval geraakt, doordat de olieraffinaderij gesloten is geweest, en mensen gewoon weggetrokken zijn. Tennisbanen met ingestorte tribunes, speeltuinen die helemaal dichtgegroeid en vervallen zijn, parken die niet eens meer begaanbaar zijn doordat cactussen zich over de wandelpaden hebben verspreid. Zoiets kun je in Nederland niet vinden toch?
Hopelijk is mijn verhaaltjes lang genoeg om jullie allemaal weer even te vermaken. Ik had het ook allemaal kunnen bewaren voor de volgende keer, maar de kans dat ik het vergeet is dan erg groot.
Nu maar hopen dat de respons weer net zo groot is als vorige keer!
Groetjes, Rianka